Η κοπέλα η Μαριγώ

Πρόσεξε ένα ποίημα που το είχαμε στο σχολείο, οι ανόητοι δάσκαλοι, σαν αστείο ποίημα ,για να γελούν τα παιδιά , ενώ ήταν για να κλαίν, αφού έδειχνε με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο τη δική τους ζωή

                                         Η κοπέλα η Μαριγώ,
                                        μια δουλειά σωστή δεν κάνει,
                                        την κουζίνα της ξεχνάει
                                       και θυμάται το χωριό

                                       Τα ματάκια της… εδώ
                                     το μυαλό της… εκεί κάτω,
                                           πέφτει ι έσπασε το πιάτο.
                                       Μαριγούλα Μαριγώ

Και τότε η κυρία θυμωμένη.
                                     
                                    Πάρε τ’ άσπρα γιορτινά σου,
                                     τις ποδιές που σου φορώ,
                                     στο χωριό σου… στο χωριό σου…
                                    Μαριγούλα Μαριγώ
                                             
                                                             Ζαχαρίας Παπαντωνίου

 Που να τολμούσαμε οι καιμένοι οι δάσκαλοι να εξηγήσουμε αυτό το ποίημα
Αν το εξηγούσαμε θα μας περνούσαν για κομμουνιστές και θα μας απολύαν ή αν είμασταν χαρακτηρισμένοι ή θα μας στέλναν στην Μακρόνησο
Τώρα δεν ξέρω αν κάποιος δάσκαλος έχει το θάρρος να πει στα παιδιά:
 Την κοπέλα την Μαριγώ  που ήρθε πεινασμένη, καταταλαιπωρημένη, στο άστυ να υπηρετήσει την μεγάλη κυρία, διωγμένη από την φτώχεια, γιατί ο παππούς  είχε μόνο δυό άσπρες κότες και ένα γουρουνάκι  αφού την έβαλε και δούλεψε όσο μπορούσε και εξυπηρέτησε… και την κυρία και τα παιδιά ,  διδάσκοντας το σεξ και τον πατέρα και τον παππού, και υπήρχε πρόβλημα να  κάνει και κάποιο μωρό και να την βάλει σε μπελάδες, της είπε: ΄
Εσπασες ένα πιάτο, είσαι απρόσεκτη, έσπασες και άλλο πιάτο, έκανες έγκλημα….
                             Στο χωριό σου,
                             στο χωριό σου
                              Μαριγούλα – Μαριγώ
Πήγαινε εκεί στη φτώχεια σου και μην μας βάζεις και σε μπελάδες…..