΄Ηρθα μετά από πέντε μήνες στο χωριό μου και η κατάσταση που αντίκρισα ήταν ίδια και χειρότερη
Θέλησα να επισκεφτώ την εκκλησία μας και να ανάψω ένα κεράκι μπροστά στην Παναγία, την δική μας Παναγία, όπως λέω πολλές φορές
Θέλησα να πάω στο αρχοντικό του Πλακίδα
Θέλησα να επισκεφτώ το Νέο Σχολείο την έκθεση φωτογραφίας και την
Βιβλιοθήκη που με τόσο κόπο έκανα
Δεν πήγα πουθενά
Τι να πάω να δω;
Είδα τον φταίχτη και ήμουν πρώτος εγώ
Πρώτα εγώ γιατί ήμουν αδιάφορος
Φώναξα λίγο στην αρχή και μετά τίποτε
Είδα την εκκλησία μας άδεια από εικόνες
Στη θέση τους κάποια κακοτυπωμένα αντίγραφα και στο τέμπλο μέσα από τις τρύπες, από το ΄Αγιο Βήμα να σε βλέπουν πονεμένοι και οργισμένοι οι ΄Αγιοι
Φώναζα όταν έβλεπα να μπαίνει ο καθένας μέσα στην εκκλησία με ανοιχτές τις πόρτες, οι εργολάβοι, οι μαστόροι, οι τεχνίτες, οι συντηρητές και κανείς να μην είναι στην είσοδο, ούτε η αρχαιολογία ούτε ο Δήμος, ούτε η Αστυνομία ούτε η εκκλησία μήπως και την αδειάσουν την εκκλησία από τότε και μετά σταμάτησα και εγώ να φωνάζω.
Είδα το αρχοντικό Πλακίδα σε άθλια κατάσταση
Και φώναξα λίγο όταν μας αρπάξαν , για κομματικούς λόγους την πίστωση που είχε βγει, για την επισκευή και αποκατάσταση του αρχοντικού Πλακίδα και την δώσαν σε κάποιους άλλους, και μετά τίποτε
Φώναξα να τελειώσει η μελέτη που είχε ξεκινήσει πριν από πολύ καιρό και μετά το τίποτε.
Φώναζα όταν έβλεπα πως μλοκαρίστηκε για πολλούς λόγους η επισκευή των δυο τοίχων και μετά έκλεισα το στόμα μου
Είδα το Νέο Σχολείο σε άθλια κατάσταση
Και φώναξα στην αρχή όταν έβλεπα το νερό να μπαίνει από το ταβάνι στην αίθουσα του Νέου Σχολείου και τα ποντίκια και τα πουλιά να γυρίζουν μέσα στην αίθουσα από τα σπασμένα παράθυρο και μετά τίποτε
Και από τις πολλές φωνές πήγα δυο φορές στο Νοσοκομείο με την καρδιά μου, ώσπου τώρα σώπασα και δεν μιλώ.
Τι κι αν φωνάξω, τίποτε δεν γίνεται
Κάθε έργο πολιτισμού στον τόπο μας κάθε μνημείο έχει μοίρα γραμμένη
Τώρα που πέρασα τόσα πολλά νιώθω πάλι την δική μου ευθύνη, γιατί τότε που μπορούσα ακόμη και η υγεία μου μου το επέτρεπε, να μην φωνάζω με όλη μου την ψυχή.
Θα με θεωρούσαν βλαμμένο, τρελό, αν δεν τους άφηνα σε χλωρό κλαδί, αν κάθε στιγμή ήμουν τα πόδια τους προσωπικά ή με το τηλέφωνο ή με τον τύπο, η με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Αν κάθε τόσο φορτωνόμουν στον Δήμο, στην Αστυνομία, στην Μητρόπολη, στην αρχαιολογία στην Νομαρχία στην Περιφέρεια
΄Ισως να γινόταν κάτι.
΄Ισως να έλεγαν κάποιοι:
Ας πάμε να κάνουμε κάτι να μας ξεφορτωθεί αυτό ο τρελός .
Εγώ όμως έκλεισα το στόμα μου, κλείστηκα στο καβούκι μου, και για τούτο λέω πως φταίω εγώ.
Δεν με νοιάζει αν και κάποιοι άλλοι φταίνε,
Φταίω πρώτα εγώ και για τούτο γυρίζοντας στο χωριό δεν πήγα ούτε στην εκκλησία, ούτε στο αρχοντικό Πλακίδα, ούτε στο Νέο Σχολείο,
Ούτε και θα ξαναπάω
Τι να πάω να κάνω;, να βλέπω την κατάντια και να μου μεγαλώνει το πρόβλημα με την καρδιά μου;
Γιάννης Βακάμης
Κουκουλιώτης
Κουκούλι 2-5-010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου